Էս օր ողբի օր չի, այլ ազգի, տեսակի, մենակ մնացած, դավաճանվածի, բայց մինչև վերջ կռիվ տվածի, 9 ամիս սովից հյուծված֊չկոտրվածի, բայց թշնամի հակառակորդին եռապատիկ կորուստ տվածի, շրջանաձև պաշպանության մեջ գտնվող բազմաթիվ գյուղերում մինչև վերջին խազ կռիվ տալու կամք ունեցողի ու քայլ անողի, Հայաստանից օգնություն սպասող, բայց չստացողի ու սեփական ուժերով եղածի ներքո թորքին վարի տվողի օր է նաև...

Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը գիտեր այս ամենի մասին. ընդդիմությունից էլ իմացողներ կային։  Ավելին` Արցախի ղեկավարության մի մասը նույնպես տեղյակ էր էս պլաններին։

Օրը ցերեկով, բոլորի աչքի առաջ տեղի ունեցավ այս ամենը, կույս չձևանաք։ 

Փառք անկոտրում կամք ու այդ թվում` սեփական կյանքի հաշվին չզիջելու որոշում կայացրած մեր եղբայր֊քույրերին։

Հանձնողներից ոչ մեկ անպատիժ չի մնալու։

Էս ա։ Ու առանց մի գրամ էմոցիա ու պաթոս։