Փարաքարի համայնքապետ Վոլոդյա Գրիգորյանի սպանությունը մեր իրականության ցուցադրական դրսևորումն է: Հայաստանում ստեղծված մեկ մարդու իշխանությունն ի վիճակի չէ վերահսկել, կանոնակարգել և ապահովել պետական ու հասարակական կյանքի բոլոր ոլորտների բնականոն գործունեությունը: Իշխանությունների, այսինքն մեկ մարդու կառավարման շղթայական ձախողումները բերում են դրանց փլուզմանը, երկրում քաոս են ստեղծում, որն էլ օդ ու ջրի պես անհրաժեշտ է իշխանավարումը շարունակելու համար:
Քաղաքական բանտարկությունները
և դատավարությունները, ընդդիմադիրների նկատմամբ իշխանությունների ակնհայտ թշնամական
վերաբերմունքը չէր կարող ողբերգական արտահայտչաձևեր չունենալ: Ավելին, սպանությունները
պետք է լինեին, որովհետև այդ մեկ մարդուն ավելի ու ավելի քիչ գործիքակազմ է մնում:
Եթե մինչև հիմա նա կարողանում էր իր համախոհներին ստերով ու շանտաժով պահել վերահսկողության
տակ, ապա հիմա դա չի բավարարում, ավելի արմատական քայլեր են պետք: Եթե Փաշինյանի ստերը
և դավաճանական քաղաքականությունը հասարակության կողմից այլևս «ըմբռնումով» չեն ընդունվում,
ապա հարկավոր է ահաբեկել: Մի գնդակով երկու թիրախ է խոցվում. ասպարեզից հեռցնել հեղինակություն
վայելող ընդդիմադիրներին և, միաժամանակ, սեփական թիմին ցուցադրել բիրտ ուժ՝ ոհմակի
օրենքները պահպանելու խիստ հրամայականով:
Եթե շատ արագ չբացահայտվի
Վոլոդյա Գրիգորյանի սպանությունը,
եթե դա չարվի թափանցիկ ու արդարացի, ապա եզրակացությունը մեկն է՝ սա յուրատեսակ քաղաքացիական
պատերազմ է, որը «թավշյա» ձեռագրով վարվում է Հայաստանում:
Առաջիկայում Էջմիածնի համայնքապետի
ընտրություններն են, և, նույնիսկ մեծագույն ցանկության դեպքում, շատ դժվար է Փարաքարի
համայնքապետի սպանությունը դիտարկել
այդ ենթատեքստից դուրս: Դրանք կից համայնքներ են՝ տնտեսական, ընկերական, բարեկամական,
մշակութային բազմաթիվ ընդհանուր կապերով և հետաքրքրություններով: Նիկոլ Փաշինյանն Էջմիածնում
չի կարող հանդուրժել նույն պարտությունը, որ կրեց Փարաքարում: Ակնհայտ էր, որ Փարաքարի
և Գյումրիի ընտրություննրը շղթայական ռեակցիա են առաջացնելու: Հենց դա՛ է փորձում կանխել
Փաշինյանը՝ ցույց տալով, որ երկրի ներսում ոչ ոք չի կարող հաղթել իրեն ու մնալ անպատիժ:
