Նիկոլական «ՔՊ» կոչվող խմբակում
տեղի ունեցող վերջին իրադարձությունները մեկնաբանվում են որպես իշխող քաղաքական թիմի
ճգնաժամ, վերջի սկիզբ կամ էլ կործանում: Բայց Փաշինյանը և՛ իր պատգամավորական թիմին,
և՛ կառավարությանը, և՛ ուժային կառույցներին «փշոտ ձեռնոցներով» պահում է իր տոտալ
վերահսկողության տակ: Նույնիսկ սոցցանցային հաղորդագրություններով աշխատանքից ազատված
պաշտոնյաներն են լռություն՝ խոշոր հաշվով, նաև հավատարմություն ցուցաբերում «միապետի»
հանդեպ:
Հովիկ Աղազարյանի և Հակոբ
Ասլանյանի «ապստամբությունը» կարող է մեկնաբանվել որպես թիմի թուլություն, բայց ՔՊ
«մարտնչող» հատվածը դեռ տեղում է: Նրանք, նույնիսկ եթե համաձայն չեն Փաշինյանի ինչ-ինչ
գործողությունների կամ կադրային քաղաքականության հետ, ապա իրենց բողոքը կարտահայտեն
միայն իրենց իրական «տերերի» հրահանգով: Դրանք այն կենտրոններն են, որտեղից Փաշինյանի
խառնիճաղանջ թիմ են «գործուղվել» ոչ ներքաղաքական նպատակներով: Ինչպես Փաշինյանի, այնպես
էլ նրա թիմակիցների «հրահանգավորումը» և առաքելությունը Հայաստանի արտաքին քաղաքական
վեկտորի վերահսկումն է, իսկ ներքին հարցերում հրահանգված է «յոլա գնալ՝ մի դռան շան
պես»:
Փաշինայի իշխանությունը հնարավոր
է վերացնել երկու դեպքում:
Առաջինը Նիկոլին հեռացնելու
շուրջ ներքին համաժողովրդական համախմբումը և միասնական քաղաքական կամքն է: Այս դեպքում
Հայաստանը կարող է պահպանել իր ինքիշխանությունը և վերադառնալ միջազգային հարաբերությունների
սուբյեկտայնության շրջանակ:
Երկրորդ տարբերակը աշխարհաքաղաքական
որոշակի իրադարձությունների և դասավորությունների դեպքում Նիկոլի իշխանության գոյության
աննպատակահարմարությունն է, երբ նրա ու նրա թիմի «հրահանգավորողները» կա՛մ կզրկվեն
նրան հովանավորելու հնարավորությունից, կա՛մ կհրաժարվեն այլևս դա անել: Սա վատ տարբերակ
է, որովհետև այդ դեպքում, եթե Հայաստանը նույնիսկ պահպանի ձևական ինքնիշխանությունը
և շարունակի կոչվել պետություն, ապա միևնույն է չի կարողանալու արդյունավետ գործել
և ինքնուրույն օրակարգեր իրականացնել:
Երրորդ տարբերակ չի կարող
լինել, որովհետև հիմա հենց այդ երրորդ տարբերակում ենք գտնվում, և դա հակասում է մեր
ազգային-պետական շահերին ու վտանգում է մեր գոյությունն՝ ընդհանրապես:
Եթե նկատեցիք, այստեղ չեմ
խոսում հնարավոր տնտեսական կամ սոցիալական խնդիրների մասին, որովհետև, պետականության կորստի համեմատ,
անկարևոր են:
