"происходящее выглядит как ошибка Дамаска, который положился на добрые намерения и обещания Анкары"

Սիրիան Արարատ չունի, ցեղասպանության հատուցման պահանջ էլ չունի։ Երբ 1939-ին Թուրքիան գրավեց Անտիոքը՝ Սիրիայի ճանաչված տարածքը, միջազգային հանրությունը ասաց. «Դե լավ, ոչինչ, խաղաղությունը զիջումներով է լինում»։ Հետո, արդեն 21-րդ դարում Թուրքիան գրավեց Իդլիբը և հյուսիսային շրջանները, ու կրկին ասացին՝ «Խաղաղությունը զիջումներով է լինում»։

Թուրքի հետ խաղաղություն իհարկե հնարավոր է, և այն հնարավոր է միայն ուժային բալանսով։

Թուրքիան ունի նկրտումներ իր բոլոր հարևանների նկատմամբ։ Եվրոպական անվտանգային ներկա ճարտարապետության խալխլման դեպքում թուրքերը առանց աչքները թարթելու հարձակվելու են հույների վրա։ Իսկ Հայաստանին կուլ տալուց անմիջապես հետո խնդիրներ են սկսվելու վրացիների մոտ։

Վերջում հիշենք ԱՄՆ լեգենդար պետքարտուղար Ջորջ Քեննանին։

"Точно такой же совет давали в 1938 году чешским лидерам "реалисты" того времени. Джордж Кеннан после Мюнхенской конференции, на которой было решено уступить часть прежней Чехословакии гитлеровской Германии, объяснил это так: "В конце концов, Чехословакия — это центральноевропейское государство. И ее будущее надо выстраивать вместе с господствующими силами этого региона, а не вопреки им". Мюнхенское урегулирование, продолжил он, по крайней мере, "сохранило физическую целостность центра страны … чем несомненно пришлось бы пожертвовать, если бы было принято романтическое решение о безнадежном сопротивлении вместо унизительного, но поистине героического решения, основанного на реальности""։