Հավանաբար շատերս
ենք հիշում, թե ինչպես ԱԺ վերջին կրկեսի ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը խորհրդարանական ամբիոնում
կանգնած ծափահարում էր ինքն իրեն և հայտարարում՝ «կեցցե հայկական ժողովրդավարությունը»։
Այս արտահայտության
ցինիզմը կայանում է նրանում, որ այն հնչեցվում է սեփական երկրի խորհրդարանի ամբիոնից,
այդ երկրի պատգամավորների և անվտանգության տասնյակ աշխատակիցների թիկունքում թաքնված,
այն նույն ժամանակ, երբ սեփական երկրի Ազգային ժողովը սեփական քաղաքացիներից պաշտպանվում
էր հազարավոր ոստիկաններով։ Անշուշտ այդպիսի ժողովրդավարությունն անհրաժեշտ էր պիտակավորել
որևէ մակդիրով, որովհետև դա նորմալ ժողովրդավարություն չէ, իրական ժողովրդավարությունը
ժողովրդից չի պաշտպանվում զինված թիկնապահներով ու ոստիկաններով։
Հերթական անգամ
ականատես ենք դառնում մի տեսարանին, թե ինչպես է Հայաստանին վնաս հասցնելու մեծագույն
վարպետ Փաշինյանը այդ ամենը անվանում «հայկական»՝ աշխարհին ցույց տալով, թե ինչպես ու ինչքան է այլասերված
ժողովրդավարությունը Հայաստանում։ Աշխարհն իր հերթին, որ, սեփական աշխարհաքաղաքական
շահերի բերումով, պակաս այլասերված ու երկդիմի չէ, ծափահարում է «հայկական ժողովրդավարությանը»՝ դեսպանների
մակարդակով մասնակցելով ոստիկանական պատերի ներքո անցկացվող ժողովրդավարության այլասերման
միջոցառումներին ու գովեստներ ձոնելով Նիկոլին։
Վստահաբար կարող ենք նշել որ Նիկոլ Փաշինյանը ժողովրդավարությունը՝ որպես արժեք, երևույթ, դեգրադացրել է հնարավոր առավելագույն չափով։ Եթե փորձենք առաջնորդվել դասագրքային ճշմարտություններով, ապա ժողովրդավարությունը ժողովրդի իշխանությունն է, ժողովրդի կամքի արտահայտությունը։ Ժողովրդավարությունն ազատություն է ու համախոհություն, ժողովրդավարությունը հանդուրժողականություն է ու հարգանք, ժողովրդավարությունը դիմացինի ազատության ու կարծիքի գնահատումն է ու լայնախոհությունը։
Եթե հետհայացք
գցենք վերը նշված դրվագներին՝ ակնհայտ է, որ Նիկոլ Փաշինյանը բոլոր նշված հասկացությունների
հակամարմնավորումն է։ Ժողովրդի իշխանությունն ու ժողովրդի կամքը չի կարող «արտահայտվել»
զինված մարդկանց պաշտպանությամբ, եթե այդ իշխանությունը վախենում է նույն ժողովրդից,
ապա այն ժողովրդավարական չէ ըստ սահմանման։ Ինչպես որ ժողովրդավարական չի կարող լինել այլակարծությունն
«ասֆալտին փռող» ու «պատերին ծեփող» իշխանությունը, ինչպես նաև ընդդիմախոսներին բանտեր նետող ու հետապնդող
իշխանությունը։
Ասվածից կարող
ենք եզրակացնել, որ հայկական այսօրվա իրականությունն այն է, որ ժողովրդավարությունը
Նիկոլի համար ոչ թե արժեք է, այլ միջոց՝ սեփական իշխանությունը պահպանելու համար։ Նրա
իշխանությունը բովանդակությամբ ամբողջությամբ ավտորիտար իշխանություն է։ Երկիրը, որտեղ
ամեն ինչի վերաբերյալ որոշումները կայացնում է մեկ անձ, ավտորիտար պետություն է՝ հիմնված
անձնիշխանության վրա։ Պարզապես հիմա աշխարհաքաղաքական հանգամանքներն այնպես են դասավորված,
որ կոմերցիոն տեսանկյունից Փաշինյանի համար շահավետ է ներկայանալ ժողովրդավարության
դիմակով, որը նա փորձում է ներկայացնել՝ որպես Հայաստանի բրենդ։ Եթե ավելի անկեղծ,
ապա իրականում դա ոչ թե Հայաստանի ապրանքանիշն է, այլ իր իսկ իշխանության
առևտրային փաթեթավորումը, որն այս պահին լայն պահանջարկ է վայելում գեոպոլիտիկ շուկայում։
Վստահաբար կարող
ենք ընդգծել, որ ներկայիս Հայաստանի բրենդն այլասերված ժողովրդավարությունն է, որն
ամեն օր քայքայում է Հայաստանը։ Հայտնի արտահայտությունը, որ բացարձակ իշխանությունը
մարդուն այլասերում է բացարձակորեն, ամբողջությամբ համապատասխանում է Նիկոլ Փաշինյանին։
Այն հավելումով, որ դրա արդյունքում նա կարողացել է այլասերել նաև պետությունն ու պետականությունը,
որն ամենօրյա ռեժիմով ավելի մեծ արագությամբ է գահավիժում դեպի կործանարար անդունդ։
Արմեն Հովասափյան
