Պատերազմն ու երկրում առաջացած իրավիճակը, կարծես, փակել է բոլորիս շնչուղիները: Մարդն իրեն բռնեցնում է ժպտալիս, ու մեղավոր զգում, իսկ մշակութային կյանքը կաթվածահար եղավ դեռ համաճարակի մեկնարկով:

Պատերազմի, համաճարակի, հայրենիքը լքելու, քաղաքական հայացքների  և անցած ճանապարհի մասին Vesti.am-ը զրուցել է «Ամարաս» պարային համույթի ղեկավար, պարուհի, խորեոգրաֆ Վիկա Մարտիրոսյանի հետ:

- Կորոնավիրուս, պատերազմ, կորուստներ... Վիկա, ի՞նչ կասեք այս դժվարին ժամանակահատվածի վերաբերյալ։ 

- Կորոնավիրուսն ինձ համար  կյանքն այլ կերպ ճանաչելու պատճառ դարձավ, իսկ պատերազմը ինձ երկու ամսում մեծացրեց և ավելի հասուն դարձրեց:

- Հայաստանի համար այս դժվարին շրջանը օգնո՞ւմ, թե խանգարում է  Ձեզ ստեղծագործել։ 

- Ավելի շատ խանգարում է, բայց քանի որ ես պայքարող տեսակ եմ, գլուխս կախ իմ գործն եմ անում, ու փորձում՝ առաջ նայել:

 - Ինչպե՞ս առաջացավ «Կյանք, որ միասին ապրեցինք» տեսահոլովակի գաղափարը, ովքե՞ր են մասնակցել այս աշխատանքի ստեղծմանը։ 

- Գաղափարը իմ և իմ մենեջեր Լիլինայինն էր: Շատ էինք ուզում նման տեսահոլովակ ունենալ: Ուզում էի՝ պարի միջոցով արտահայտել զգացածս ցավը, ասելիքս շատ էր, հնարավորություններս՝ մեկը: Հուսամ՝ ստացվել է աշխատանքը. մինչև այսօր միայն դրական կարծիքներ եմ լսում, ինչի համար իհարկե շնորհակալ եմ: Տեսահոլովակը նկարեցինք Ծիծեռնակաբերդում, քանի որ այս պատերազմի արդյունքն  ինձ համար  հայերի 2-րդ Ցեղասպանություն էր:

  - Վիկա, համաճարակն ու պատերազմը Ձեր ոլորտը կաթվածահար արեց։ Մտածե՞լ եք արդյոք հայրենիքը լքելու մասին։

 - Անկեղծ կլինեմ. այո, մտածել եմ: Ցավով եմ ասում, բայց  իմ երեխաների կյանքն ինձ համար շատ թանկ է, ես դժվար թե կարողանամ միայնակ պայքարել այս անարդարության դեմ:

- Ինչպե՞ս եք վերաբերվում քաղաքականությանը:

- Ես հետաքրքրված չեմ քաղաքականությամբ, անգամ չգիտեմ՝ ով՝ ով է: Կարծում եմ ավելորդ ժամանակի կորուստ է, բոլորն էլ նույնն են, բան չի փոխվելու:

- Քանի՞ տարեկանից եք պարով զբաղվում:

- Պարել սկսել եմ 4 տարեկանից:

-Ե՞րբ և ինչպե՞ս  որոշեցիք պարուհի դառնալ:

- Ինքս էլ չգիտեմ ՝ ինչպես ստացվեց: Մեծացել եմ պարողների ընտանիքում, հետո  պարի պրոֆեսիոնալ դպրոց անցա և այդպես որոշվեց այն, ինչ որոշվեց:

- Եթե չընտրեիք պարուհու մասնագիտությունը, ի՞նչ կընտրեիք: 

- Ես խենթանում էի իրավաբանի մասնագիտության համար, երևի իրավաբան կլինեի:

- Ի՞նչ դժվարություններ եք հաղթահարել հայտնի դառնալու ճանապարհին:

- Անկախ այն բանից, թե ինչ ճանապարհ ես ընտրում, երբ որոշում ես լավագույններից լինել, սկսում են դժվարություններ առաջանալ: Իմ դեպքում դրանք ավելի շատ էին, սակայն փառք  Աստծո, մինչ օրս առաջ եմ շարժվում: Առանց դրանց հետաքրքիր չէր լինի, հավատացեք:

- Ի՞նչ խորհուրդ կտաք սկսնակ պարուհիներին:

- Սկսնակ պարուհիներին խորհուրդ կտամ կարդալ, կրթվել, սովորել: Այսօր, ով մի քանի շարժում է սովորում, սկսում է իրեն պարուհի համարել, սակայն  պրոֆեսիոնալ պարուհի լինելու համար պետք է օր ու գիշեր պարապել, որպեսզի կարողանաս սաներին ճիշտ կրթություն տալ:

- Ի՞նչ առավելություն ունի պարը Ձեզ համար մյուս մասնագիտություններից:

- Պարն իմ դեղատոմսն է: Երբ չափից դուրս նեղված կամ տխուր եմ, միայն պարն է ինձ փրկում:

-Ձեր առաջին բեմելը:

- Առաջին անագմ 4 տարեկանում եմ բեմ բարձրացել, բայց այնքան լավ եմ հիշում:

- Քանի՞ տարի է գործում «Ամարաս» համույթը և ինչպե՞ս որոշվեց համույթի անվանումը:

- 25 տարի առաջ հայրս ՝ Աշոտ Մարտիրոսյանը,  Արցախի Ամարաս վանքի անունով համույթ ստեղծեց: Այդ ժամանակ միայն հայկական, ազգային, ժողովրդական  պարեր էի պարում: Ժամանակի ընթացքում ես ավելացրի նաև ժամանակակից պարեր, և արդեն 18 տարի ես եմ համույթը ղեկավարում:

- Հայտնի լինելը օգնո՞ւմ, թե՞ խանգարում  Ձեզ:

- Ե՛վ օգնում է, և՛ խանգարում: Առհասարակ, շատ հաճելի է, երբ մարդիկ դրական էներգիա են տալիս, սակայն  գալիս են պահեր, երբ ինչ -որ բան ես ուզում սկսել, բայց հասկանում ես, որ հայտնի լինելը խանգարում է:

- Ո՞րն է այն վերջնակետը, որին ձգտում եք հասնել այս ոլորտում:

- Եթե մի օր վերջնակետին հասնեմ, ուրեմն՝ պարտվել եմ: Ինձ համար վերջնակետ չկա, ես միշտ առաջ եմ ձգտում:

- Կցանկանա՞ք Ձեր դուստրը գնա պարի ճանապարհով:

-Այո, կցանկանամ: Նանուլը հրաշալի տվյալներ ունի, և ես վստահ եմ, որ իմ այն երազանքները, որոնք կիսատ կմնան, Նանուլն է շարունակելու:

- Վիկա,  սաների հետ խի՞ստ եք որպես ղեկավար:

- Այո՛ ես խիստ եմ, բայց սիրելով եմ անում խստությունս: Առանց խստության չի լինի: Իմ սաներն այնքան խելացի ու հասկացող են, հաճախ խստության կարիք չի լինում:

- Առաջինն ո՞ւմ հետ եք համագործակցել հայտնիներից:

- Առաջին համագործակցությունս եղել է երգչուհի Էմմիի հետ:

- Եղե՞լ ենք հիասթափություններ, որի պատճառով որոշել եք թողնել պարը կամ փակել համույթը:

- Հիասթափություններ եղել են, բայց իմ տեսակն ուժեղ է, ես ավելի եմ ամրապնդվում հիասթափություններից, այնպես որ, ինձ զայրացնել չի կարելի:

- Բամբասանքներ շա՞տ եք լսել Ձեր մասին:

- Շատ-շատ եմ լսել,  բայց նորմալ եմ վերաբերվում:

- Ըստ Ձեզ Հայաստանում պարարվեստին բավարար չափով ուշադրություն դարձվո՞ւմ է պետության կողմից:

- Այսպես ասեմ. լինի երգարվեստ, թե պարարվեստ, կարծում եմ՝ դասական ճյուղին ավելի շատ ուշադրություն պետք է դարձնել թե՛ պետության, թե՛ բոլորիս կողմից:

-Պարային ո՞ր ոճն է Ձեզ հոգեհարազատ:

- Իհարկե՝ բալետը:  Ես մասնագիտությամբ բալետի պարուհի եմ: 

- Ձեր սաների մեծ մասը պարում է պարել իմանալո՞ւ, թե՞ հայտնի դառնալու, կամ հետագայում սեփական պարային համույթն ունենալու  նպատակով:

- Դժվար հարց է. Այսօր Տիկ-տոկում ով երկու շարժում է անում, որոշում է, որ պարուհի է: Մեր սաները նաև դասական պար են անցնում: Թե հետագայում ինչպես կշարունակեն, չգիտեմ, ժամանակները շատ արագ են փոխվում, սակայն նրանց ցանկացած հաջողության համար ուրախ եմ, ամեն  մարդ ինքն է ընտրում իր ճանապարհը:

- Հիմնականում քանի՞ տարեկաններն են  նախընտրում հաճախել Ամարաս:

- Ամարաս հաճախում են 3 տարեկանից մինչև 40 +

- Տղաների ընդունելություն ունե՞ք:

- Այո, 3-15 տարեկան տղաները ևս կարող են ընդունվել մեր համույթ:

-Եվ վերջում. Ի՞նչ կասեք  հայ զինվորին:

- Հայ զինվորը մեր ուժն է և մենք պարտական ենք նրանց ամբողջ կյանքում: Մեր տղերքը հերոսներ են, Աստված նրանց ուժ ու համբերություն տա, իսկ ովքեր չկան, հավերժ փառք ու պատիվ նրանց:  Վիրաավորներին շուտափույթ ապաքինում, իսկ գերիներին՝ շուտափույթ վերադարձ:

- Ձեր խոսքը հերոս տղերքի մայրերին։ 

- Ուժ ու համբերություն եմ մաղթում:  Հպարտ հերոսների մայրեր, մենք ձեզ հավերժ պարտական ենք: 

Vesti.am

Կարինե Գևորգյան