«Եթե նենց ստացվի, որ ԱԺ-ն պետք է որոշում ընդունի և ԱԺ պատգամավորների գերակշիռ մասը վարակակիրներ են, ես կարծում եմ, որ մենք, այնուամենայնիվ լինելով ՀՀ ղեկավար մարմին, պետք է գանք և քվեարկենք: Եթե ՀՀ-ում օրենք կա, որոշում կա, որը օրհասական է, պետք է ընդունվի, ես, օրինակ, կգամ: Եթե իմանամ, որ բոլորը դահլիճում վարակակիր են, իսկ ես՝ դեռ ոչ, այնուամենայնիվ կգամ»:

Այս խոսքերը քիչ առաջ, ՍԴ դատավորների վերաբերյալ օրենքի առաջին ընթերցումից հետո, ասել է ՀՀ ԱԺ փոխնախագահ Ալեն Սիմոնյանը: Նա այս օրենքի նախագծի կարևորությունն ու «օրհասականությունը» փաստացի բարձրացրել է պատերազմական իրավիճակի մակարդակի, որը միայն տիեզերական կամ հիվանդագին երևակայության դեպքում է հնարավոր:

Այս բարձրաստիճան պաշտոնյան, որ մեկ արհամարում է առողջապահության նախարարի հորդորը և նկատվում է սրճարանում, մեկ արդարացնում է փաստացի կոնտակատավորների ներկայությունը ԱԺ դահլիճում, և նրա ներկայացրած քաղաքական թիմը այսուհետ ի՞նչ բարոյական իրավունք ունեն մարդկանց փողոցում դիմակ և «սոցիալական» հեռավորություն պահպանել: Ի՞նչ բարոյական իրավունք ունի «Իմ քայլը» խմբայցությունը քաղաքացիների տեղորոշման խայտառակ օրենքն ընդունել կամ քաղաքացիներից պահանջել «գիտակցված լոքդաուն»: Ի՞նչ իրավունք ունեն մարդկանց արգելել վերջին հրաժեշտը տալ մահացած հարազատին, երբ իրենք են խախտում իրենց իսկ կողմից ընդունված և քարոզվող սահմանափակումները: Այսքանից հետո վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ի՞նչ բարոյական իրավունքով է նայելու իր քաղաքացիների աչքերին և հոխորտալու, թե վարակի տարածման հիմնական մեղավորը սահմանափակումները չպահպանող, դիմակ չկրող և անձնագիր չունեցող քաղաքացիներն են:

Հիմա դիտարկենք խնդիրն այլ՝ երկրի իրական անվտանգային տեսանկունից: Ի՞նչն է վստահություն ներշնչում ԱԺ փոխխոսնակին, որ այս «շաբաշից» հետո ԱԺ պատգամավորների մեծ մասը չի վարակվի դեռևս չստուգված, կամ ասիմպտոմ վարակակիր գործընկերներից և հիվանդությունը կտանի թեթև: Իրավունք ունե՞ն ԱԺ պատգամավորները գիտակցված վարակվելու և գուցե զբաղեցնելու այն սահմանափակ հիվանդանոցային մահճակալները, որ այս պահին կեսական անհրաժեշտություն են մեր առողջական ծանր վիճակում գտնվող համաքաղաքացիների համար: Գուցե նրանք կորոնավիրուսի մասին գիտեն ավելին, քան շարքային քաղաքացինե՞րը: Եթե գիտեն, ինչո՞ւ են գաղտնի պահում: Եթե վտանգը իրական է և վաղը նույնքան իրական պատերազմական դրություն լինի, արդյո՞ք անկողնուն գամված պատգամավորներն ի վիճակի են լինելու իսկապես կարևոր և օրհասական օրոշումներ կայացնելու:

Այս ամենը վկայում է մեկ բան: Հլու կամակատարՍահմանադրական դատարանը մի առեղծվածային նպատակով հնարավորինս շուտ պետք է քաղաքական իշխանություններին և յուրաքանչուր օրն ու ժամն արդեն հաշվի մեջ են: Սա չի կարող քաղաքացիների մոտ մոտալուտ ինչ-որ դավադրության մասին կասկածներ չառաջացնել, իսկ իշխանություններին զրկում է համաճարակի դեմ պայքարում քաղաքացիների շրջանում առողջ մոտիվացիա արդնացնելու բարոյական իրավունքից: