Ինչո՞ւ բովանդակային կտրվածքով այդպես էլ չեմ անդրադառնում ալլահշուքյուր փաշազադեյի հակաեղեցեկան, ըստ էության՝ հայատյաց մտքերին։ Այն պարզ պատճառով, որ դրանց հեղինակն ինքը չէ, ինքն ընդհանրապես սեփական մտքեր արտաբերելու ունակ չէ։ Մայր Աթոռի պատվիրակության կազմում առնվազն երկու անգամ մասնակցել եմ այդ կրոնական պաշտոնյայի հետ բանակցություններին՝ 44-օրյա պատերազմից առաջ և հետո։ Բանակցությունների ողջ ընթացքում ամեն, անգամ պարզունակ հարցի պատասխանելիս պարտադիր շփոթված պտտվում նայում էր ադրբեջանական հատուկ ծառայության չինովնիկներին, երբեմն նաև ցածրաձայն քննարկում, նոր կցկտուր ու կիսագրագետ բառամթերքով փորձում էր մտքերը շարադրել, թեպետ՝ 44-օրյա պատերազմից հետո մի այլ կարգի էր գոռոզացել։ Իսկ վերջում Վեհափառ Տերն ուղղակի դիտողություն արեց՝ հորդորելով այլևս լրագրողների մոտ ավելորդ չոգևորվել և բանակցությունների արդյունքները չաղավաղել։ Այսքանից հետո արժե՞ մտածել, թե այդ չինովնիկը, իբր ինքնուրույն դեմք է, դա սոսկ իշխանության հլու հնազանդ սուբյեկտներից է։
Հ.Գ. Սա չէի հանրայնացնի, եթե այդ սուբյեկտը չանցներ բարեկրթության սահմանները ....
Գևորգ Դանիելյանի ՖԲ էջից
