«Իմ ընկալմամբ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը անքննելի հեղինակություն է, արդարության անսասան պաշտպան, ճշմարտության անառարկելի աղբյուր։

Չեմ կարող հավատալ, որ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը կարող է ճշմարտություն կոծկողի դերում լինել, չեմ կարող հավատալ, թե Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի բերանից կարող է հնչել այլ բան, քան ճշմարտությունը։

Գարեգին Բ–ն ինքն անձամբ թող պարզաբանի․ արդյո՞ք խախտել է կուսակրոնության ուխտը եւ արդյո՞ք զավակ ունի։

Մենք՝ իր հոտը, իրավունք ունենք իրենից լսելու ճշմարտությունը»։ Այսօր էլ այսպիսի գրառում է արել վարչապետ Փաշինյանը եկեղեցու և կաթողիկոսի մասին։

Կարծես տարօրիակ ոչինչ չկա, իրեն հատուկ մանիպուլատիվ մեթոդներով փորձում է նորից քարեր նետել եկեղեցու և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի ուղղությամբ։ Եվ այս մեթոդով կաթողիկոսին ներքաշել այն ախտի մեջ, որ ստեղծվում է եկեղեցու շուրջը։

Եթե խոսույթն անկեղծ է և իր մեջբերած աստվածաշնչյան բոլոր սաղմոսներն իրապես ընթերցել է վարչապետը, ապա կա նաև մի շատ հայտնի խոսքը, որը նույնիսկ ասացվածքի է վերածված քրիստոնյաների շրջանում։ Հիսուս Քրիստոսն ասում էր, թող առաջինը քար նետի նա, ով անմեղ է։

Հիմա, երբ Փաշինյանն անձամբ կաթողիկոսից իր հարցի պատասխանն է ցանկանում ստանալ, ընդամենն իրեն համարելով հայ առաքելական եկեղեցու հետևորդ, ով չի ընտրում կաթողիկոսին և նրանից առանձնապես սպասելիքներ պետք է չունենա, մեկ այլ հարց է առաջանում՝ ինչու ինքը չի պատասխանում առնվազն այն քաղաքացիների հարցերին, ովքեր իրեն քվե են տվել և պահանջելու իրավունք ունեն։

Ինչու քարեր նետելու փոխարեն հիմա պարզ չի ասում, թե  ի՞նչ է բանակցում Ադրբեջանի հետ, ի՞նչ կետրեր են ներառված «խաղաղության» պայմանագիր կամ համաձայնագիր կոչվող փաստաթղթում։ Ինչո՞ւ ազնիվ չի ասում, թե ինչո՞ւ է տարածքների զիջումների գնում, ինչո՞ւ չի զբաղվում գերիների և անհետ կորածների խնդրով և եթե զբաղվում, ապա ինչո՞ւ արդյունք չկա։ Ինչո՞ւ արցախցիներին չի ասում իրենց հայաթափման իրական պատճառների մասին։ Ինչո՞ւ չի ասում, որ ինչո՞ւ ունենալովՆոյեմբերի 9-ի հարտարարություն գնաց և Պրահայում Արցախը ճանաչեց Ադրբեջանի մաս և մի շարք այլ ինչուներ, որ պատերազմից դեռ 5 տարի անց տանջում են հասարակությանը։

 Եթե Փաշինյանը համարում է, որ ինքը կաթողիկոսին իրավունք ունի լսելու ճշմարտությունը, ապա արդյոք քաղաքացիներն իրավունք չունեն իրենից լսելու ճշմարտությունը։