(Պատերազմի կուսակցությունն ու նրա գործընկերները պետք է մերժվեն Հայաստանում)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Այն բանից հետո, երբ Արցախը հանձնվեց Ադրբեջանին, Նիկոլ Փաշինյանն ու Արարատ Միրզոյանը «արթնացան»։ «Արթնացան» և հայտնաբերեցին, որ Բաքվում կան գերիներ, որոնց իրավունքները ոտնահարվում են, և նրանց նկատմամբ ընթանում է բեմականացված դատական գործընթաց, որը ոչ մի կապ չունի արդարադատության հետ։

Նախօրեին Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանը հայտարարեց, որ չլուծված հումանիտար խնդիրները խոչընդոտում են խաղաղ գործընթացին։

«Մինչ մենք խոսում ենք այստեղ, Ադրբեջանում կամայականորեն կալանավորված 23 հայերի նկատմամբ բեմադրված դատավարություններ են տեղի ունենում՝ անտեսելով մարդու իրավունքների չափանիշները և պատշաճ դատական գործընթացը։ Ամբողջական կարգավորման և տևական խաղաղության հասնելուհամար անհրաժեշտ է հասարակություններին պատրաստել հաշտեցման. չլուծված հումանիտար խնդիրները կարող են միայն խանգարել այդ գործընթացին»,- նշեց Միրզոյանը։

Բաքվի պատասխանը Երևանից հնչող վերջին հայտարարություններին՝ կապված հայ գերիների հարցի հետ, տեղավորվում է հետևյալ բանաձևում. «Դուք ինքներդ ճանաչել եք Արցախը Ադրբեջանի մաս, նշված անձինք, ձեր ճանաչման քաղաքական ակտի համաձայն, իրականացրել են անօրինական գործունեություն Ադրբեջանի տարածքներում։ Հետևաբար, Հայաստանի կողմից այս թեմայի վերաբերյալ ցանկացած մեկնաբանություն ոչ այլ ինչ է, քան միջամտություն Ադրբեջանի ներքին գործերին»։

Չի կարող չառաջանալ հարց. ինչո՞ւ մի իշխանություն, որը ճանաչել է Արցախը Ադրբեջանի մաս և փաստացի գերի է հանձնել ԼՂՀ ղեկավարությանը, հանկարծ նրանց մասին հիշեց։ Հնարավոր պատասխան կարելի է գտնել այսօրվա թերթերում։ Այսպես, «Հրապարակ» թերթը տեղեկացրել է, որ անցած ուրբաթ օրը «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության անդամների հետ խորհրդակցության ժամանակ Փաշինյանը հայտարարել է՝ խաղաղության գործընթացը գլուխ չի գալիս, Ալիևը չի հրաժարվում ո՛չ հայցերից, ո՛չ միջանցքի պահանջից, իսկ եթե մենք մերժենք, ապա պատերազմն անխուսափելի է լինելու։ Թերթի տեղեկություններով՝ Փաշինյանը հանձնարարել է իր պատգամավորներին ակտիվորեն տեղեկացնել հանրությանը այս ամենի մասին, որպեսզի «բոլորին ամեն ինչ պարզ դառնա»։ Այլ կերպ ասած, Փաշինյանը հրահանգել է և սովորեցրել իր թիմի անդամներին, թե ինչպես վախեցնել Հայաստանի ժողովրդին։ (Այսինքն՝ անել այն,ինչ նա արել է Կիրանցում անցյալ տարի, երբ հայտարարել էր, որ եթե չգնան «դելիմիտացիայի» ադրբեջանական պահանջների համաձայն, ապա Պակիստանից մինչև Թուրքիա, Ադրբեջանից մինչև Ռուսաստան բոլորը պատերազմ կսկսեն Հայաստանի դեմ)։

Հնարավոր է, որ կրկին բարձրացնելով Բաքվում գերիների և նրանց նկատմամբ դատավարության թեման՝ Նիկոլ Փաշինյանը Ալիևին առաջարկում է գործարք. «Տուր ինձ մի փաստաթուղթ, որը ես կարող եմ ներկայացնել որպես խաղաղության պայմանագիր, իսկ ես կրկին կփակեմ գերիների թեման, որը անհանգստացնում է Ադրբեջանին»։

Իրադարձությունների ըմբռնման համար արժե ևս մեկ անգամ նշել, որ Փաշինյանը հանձնարարել է վախեցնել մարդկանց պատերազմով, որպեսզի «հնարավոր լինի արդարացնել զիջումները»։ Փաստորեն, սա հաստատում է այն թեզը, որ Փաշինյանի իշխանությունը սնվում է պատերազմից և հիմնվում դրա վրա (անցկացրեք զուգահեռներ Ուկրաինայի և Վլադիմիր Զելենսկու հետ)։

Փաշինյանին անհրաժեշտ է պատերազմ կամ պատերազմից վախ՝ իր կառավարման արդարացման համար՝ «եթե ոչ ես, ապա ավելի վատ կլինի» կարգախոսով։ Նույնը տեղի ունեցավ 1998 թվականին, երբ հեռացող նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, որի գաղափարական նախագծերից է Նիկոլ Փաշինյանը, վախեցնում էր ժողովրդին, որ «իշխանության է գալիս պատերազմի կուսակցությունը»։ Սակայն մեծ պատերազմը սկսվեց այն ժամանակ, երբ Տեր-Պետրոսյանի թիմի անդամը, իրական «պատերազմի կուսակցության» ներկայացուցիչը, «բանծիկով» իշխանություն ստացավ։

Հետևաբար, եթե ինչ-որ մեկը չի ցանկանում պատերազմ, ապա ապագա քաղաքական գործընթացներում նա պետք է մերժի «պատերազմի կուսակցությունը» և նրա բոլոր համախոհներին Հայաստանի քաղաքական դաշտում։

Մտածե՛ք այդ մասին․․․»։