Foto

Երբ «ճշմարտությունը» հորինած էր


 

Մեր հասարակության մի ստվար հատվածը, հատկապես երիտասարդությունը, վերածվել են «առաջին սելֆիի» խմբակների: Այսինքն, մեկն իր առաջին սելֆին արել է առաջին նախագահի կամ իրենց գյուղի այնինչ գյուղապետի հետ ու վերջ, ինքը դրա «վկան է»: Բայց դա ոչ թե սերնդի խնդիրն է, այլ կառավարողների, ովքեր իրենց ետևից եկող սերնդին իրենցից մշտապես հեռու են պահել, փորձել են նրանց վրա թողնել ամենաարդարի, ամենաուժեղի, ամենակարողի, ամենաԱՆՀԱՍԱՆԵԼԻԻ տպավորություն: Սերունդներն իրենց գնահատված չեն զգացել կամ զգացել են հենց այդ մեկի կողմից ու նրան են երախտապարտ իրենց կարիերայով, աշխարհայացքի ձևավորմամբ, շրջապատի կողմից ընկալումներով և այլն: Օրինակ. Ազնավուրի ծննդյան օրը մարդիկ Մեծ շանսոնյեի հետ իրենց սելֆիներն են հրապարակում: Ի՞նչ է, եթե այդ սելֆին չլիներ, Ազնավուրը մեծություն չէ՞ր լինի, թե՞ Ազնավուրն այնքն մեծ էր, որ այդ սելֆին կա: Մի այլ օրինակ. ո՞վ կլիներ այսօր ՔՊ պատգամավորների մեծագույն մասը, եթե ժամանակաին իրենց առաջին սելֆին Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հետ չլիներ կամ՝ հենց Նիկոլ Փաշինյանի: Գեղամ Նազարյանն այդ «սելֆիի» ակնառու արդյունքն է:

Շատ քչերն են կարողանում դուրս գալ «առաջին սելֆիի» կապանքներից, վերարժևորել իրենց հացքներն ու կոտրել կարծրատիպերը: Բայց առավել քչերն են, որ կարողանում են դա ճիշտ անել: Օրինակ. ՔՊ մի պատգամավոր, որի ազգանունը միշտ մոռանում եմ, իր առաջին «սելֆին» Գագիկ Ծառուկյանի հետ է արել, բայց հետո իրեն սխալ է պահել, դրա համար պատժվել է ու իր համար նոր կուռք է գտել՝ Նիկոլին: Մեկ ուրիշն էլ Սերժ Սարգսյանի կամ Ռոբերտ Քոչարյանի հետ է փորձել «սելֆի» անել, բայց երևի չի համապատասխանել այդ «աղանդների» չափանիշներին ու հայտնվել է Նիկոլի «աղանդում», որովհետև այնտեղ դռներն իրենց նմանների համար բաց են՝ մուտքի ու ելքի: Սրա օրինակն էլ Հովիկ Աղազարյանն է:

Քանի դեռ մեր էլիտաներն իրենց առաքելությանը նայում են իրենց «անհասանելիության», իրենց «մեծության» բարձունքից, միշտ էլ նրանց կողքին լինելու են «առաջին սելֆիի աղանդավորները», իսկ աղանդներում «ճշմարտությունը» հորինում է միայն կուռքը, մյուսները կուրորեն կատարող են և մի օր հենց իրենք են կործանելու իրենց կուռքին, երբ հասկանան, որ «ճշմարտությունը» հորինած էր:

Հ.Գ.

Այս տողերի առիթը Վահե Հովհաննիսյանի այսօրվա գրառումն է:

Հեղինակ: Էդուարդ Սարիբեկյան