ԱՊՀ երկրների գագաթնաժողովում Իլհամ Ալիևն ու Նիկոլ Փաշինյանը
ելույթ ունեցան: Հիմա փորձենք ներկայացնել դրանց համեմատական վերլուծությունը:
Ալիևը Արցախի և մինչև 2020թ-ի նոյեմբերի 9-ի կապիտուլյացիոն
հայտարարությունը հայերիս կողմից ազատագրված 5 շրջանների տարածքները հայտարարեց հայ-իրանական
նարկոթրաֆիքի գոտի և նշեց, որ այդ տարածքներն իրենց վերահսկողության տակ անցնելուց
հետո իրանաադրբեջանական սահմանին նարկոթրաֆիքի հայտնաբերման ծավալներն աճել են 2 անգամ:
Եթե կարծում եք, թե Նիկոլ Փաշինյանը ընդդիմացավ ու հերքեց, որ Հայաստանն ու Արցախը
եղել են Իրանից դեպի Եվրոպա նարկոթրաֆիքի ճանապարհ, սխալվում եք: Ընդհակառակը, իր հերթին
նշեց, որ Իրանից Հայաստան թմրանյութերի տեղափոխման կանխման դեպքերն ու դրանց ծավալները
մեծացել են 3, 4, նույնիսկ 5 անգամ: Այսինքն անուղղակիորեն հաստատեց Ալիևի այն մտացածին
թեզը, թե Իրանը հանդիսանում է դեպի Եվրոպա Հայաստանի և Արցախի տարածքով թմրանյութերի
մատակարար՝ դրանով ոչ միայն մեղադրանքների սլաքն ուղղելով դեպի մեր բարեկամ Իրանը,
այլև պատասխանատվություն վերցնելով եվրոպական երկրներում հայտնված թմրանյութի յուրաքանչյուր
գրամի համար:
Ալիևը Ադրբեջանում պահվող հայ ռազմագերիներին ներկայացրեց
որպես ռազմական հանցագործ, իսկ Փաշինյանն ընդամենը մտահոգություն հայտնեց, որ նրանց
չվերադարձնելը կասկածի տակ է դնում խաղաղության գործընթացի նկատմամբ վստահությունը:
Կարծես թե իր գիտությամբ ու համաձայնությամբ չեն շիրակցի կամավորականները հայտնվել
այդ տարածքում և ինքն այդ մարդկանց ճակատագրի նկատմամբ ոչ մի պատասխանատվություն չունի:
Փաշինյանը ենթագիտակցորեն խոստովանեց, որ հայ ռազմագերիներն իր համար բացառապես առևտրի
առարկա են ներքաղաքական մանիպուլյացիաներում և իր «կիրթ» բարեկամի հետ հարաբերություններում:
Ալիևը ոչ միայն շնորհակալություն չհայտնեց Նիկոլի կողմից
իրեն նվիրված ականապատ տարածքների քարտեզների համար, այլև դժգոհեց դրանց ճշգրտությունից:
Փոխարենը Փաշինյանը կարծիք հայտնեց, թե վատ չէ, որ Բաքվի «Հաղթանակի պուրակից» հայ
զինվորների մանեկենները և սաղավարտները հանվել են: Նա ակնհայտորեն թերագնահատում է
Ալիևի «դաստիարակությունը» և չի հասկանում, որ, բոլոր քարտեզները ստանալուց հետո, Ադրբեջանի
բռնապետիկը ոչ միայն այդ սաղավարտները վերադարձնելու է նախկին տեղը, այլև, հնարավորության
դեպքում, նորերն է ավելացնելու: Իսկ քարտեզներն այլևս հետ չես բերի:
Ալիևը հայտարարում է, որ Ղարաբաղի խնդիրն իր համար անցյալում
է և դրան ինքը հասել է ռազմական ճանապարհով՝ ի հեճուկս իր իսկ կողմից ստանձնած բոլոր
միջազգային պարտավորությունների: Նա խոսում է սահմանազատման և Ադրբեջանի տարածքային
ամբողջականության ճանաչման մասին և հայտարարում է, որ միայն այդ դեպքում կգնա խաղաղության
պայմանագրի կնքմանը: Իսկ ի՞նչ է ասում Նիկոլ Փաշինյանը: Նա իհարկե չի բողոքում, որ
Հայաստանի սուվերեն տարածքում արդեն մի քանի ամիս ադրբեջանական զորքեր կան, որ նրանք
խոչնդոտում են միջպետական և միջմարզային հաղորդակցությունը: Փոխարենը հարմար դիրքավորվում
է Ալիևի առաջ և հայտարարում, որ պատրաստ է դա անել նախկին սովետական քարտեզներով, պատրաստ
է ճանապարհ տալ դեպի Նախիջևան, միայն թե Ադրբեջանը խոստանա, որ կբարեխոսի հայ-թուրքական
հաշտեցման համար: Իհարկե՝ ոչ մի խոսք Արցախի կարգավիճակի մասին:
Ալիևն առանց ձևականությունների Հայաստանին մեղադրեց իբր ադրբեջանից «գրավված» տարածքներում «հայկական օկուպացիայի» 30 տարվա ընթացքում բնակավայրերի, ենթակառուցվածքների, «ադրբեջանցի ժողովրդի» մշակութային ժառանգության վերացման մեջ: Եթե Նիկոլ Փաշինյանը գոնե մի քիչ արժանապատվություն ունենար և տեղեկացված լիներ, գուցե հակադարձեր, որ …
Բայց ի՞նչ արժանապատվություն, երբ թշնամիդ խոսում է պատերազմում
քո դեմ տարած հաղթանակի մասին, իսկ դու հպարտանում ես սեփական ժողովրդիդ տեմ ընտրություններում
տարած հաղթանակիդ մասին:
