Ուղիղ մեկ տարի Հայաստանի
ադեկվատ հասարակությունը գոռում-ճչում է, որ հնարավոր նոր պատերազմի դեպքում Նիկոլ
Փաշինյանը պետք է երկրի գերագույն գլխավոր հրամանատարը չլինի: Նա ի վիճակի չէ արագ
և համարժեք որոշումներ կայացնել, նա պարտված և կոմպլեքսավորված ղեկավար է: Երեկ դա
ապացուցվեց, երբ ադրբեջանցիները զինված հարձակում գործեցին Արցախի պաշտպանական տեղամասերի
վրա:
Այն, որ տեղեկատվական ամենաթողություն
էր տիրում, արդեն խոսում է իրավիճակի նկատմամբ վերահսկողության բացակայության մասին:
Մինչև պատկան մարմինների պատասխանատու աշխատակիցները փաբերից համակարգիչներին հասան,
արդեն ամբողջ տեղեկատվական դաշտը ողողված էր խուճապահար գրառումներով ու հակասական
տեղեկություններով: Նույնիսկ այս պահին, երբ կարծես թե ամեն ինչ արդեն պարզ է, Հայաստանի
վարչապետի կողմից ոչ մի արձագանք չկա: Տպավորություն է, որ խոսքը Աֆղանստանի կամ Տանզանիայի
մասին է:
Կասեք՝ ի՞նչ կապ ունի Նիկոլ
Փաշինյանը Արցախի սահմանին ծավալվող իրադարձությունների հետ, Արցախը նախագահ էլ ունի,
ռուս խաղաղապահներ էլ: Խոշոր հաշվով համաձայն եմ, բայց Փաշինյանը կարծես թե չի չեղարկել
«Արցախը Հայաստան է և վերջ» ճղճղոցը, չի հայտարարել, որ Հայաստանը Արցախի անվտանգության
երաշխավորը չէ այլևս: Իրեն ձայն տված «քաղաքացիները» որդիներ ունեն բանակում, հարազատներ
ունեն Արցախում: Նրանց ասելու բան չունի՞ Նիկոլ Փաշինյանը:
Միակ արձագանքը, որ իշխանական
շրջանակներից եղել է այս ժամերի ընթացքում, խուճապ չտարածելու մասին վախվորած ծմրկտոցներն
են: Ի՞նչ խուճապի մասին է խոսքը, այդ ո՞վ խուճապի մեջ ընկավ կամ թե ի՞նչ արեց խուճապից:
Բենզի՞նը թանկացավ, թե՞ Վրաստանի ու Իրանի սահմանին փախստականների շարասյուներ կանգնեցին:
Իրականում նիկոլական խմբակը ոչ թե խուճապից է վախենում, այլ ժողովրդի իրական ցասումից,
որովհետև ժողովուրդն արդեն գիտի, թե հնարավոր պատերազմի դեպքում առաջինը ո՞ր թշնամուց
պետք է ազատվի: Նրանք հասկանում են, որ Մուկուչյանի նկարած թվերը հեռու են «լիակատար
վստահություն» կոչվելուց: Նույնիսկ իրենց ընտրողների ճնշող մեծամասնությունը հասկացավ,
որ Նիկոլի իշխանության գալու նպատակը ոչ թե «ապագան» էր, այլ հողերն ու միջանցքներն
իրենց անունից թուրքին տալը, պատվաստումախեղդ անելն ու նոր հարկեր հավաքելը: Խուճապը
ոչ թե ժողովրդի մեջ է, այլ Նիկոլի թիմում, որովհետև որքան էլ հարմար դիրքով թուրքերից
խաղաղություն մուրան, փոխարենը սպառնալիք ու ծաղր են ստանալու: Իրենցը ոչ թե ժողովրդի
«լիակատար վստահությունն» է, այլ «ժանգլյոր» պարեկների ստրկական հավատարմությունը:
Իսկ դա էլ կտևի մինչև այն պահը, երբ բոլորին կխցկեն հերթական մշակույթի պալատն ու կթողնեն
բայրակթարների տակ:
