Հավանաբար հիշում եք, որ 2009 թվականին, Ցյուրիխում, առանց նախապայմանների, հայ-թուրքական արձանագրությունների ստորագրումից ընդամենը րոպեներ անց թուրքական կողմը նախապայման առաջադրեց՝ երկկողմ հարաբերություննները կապելով Ղարաբաղի խնդրի հետ:
Երեկ էլ Վաշինգտոնում Նիկոլ Փաշինյանն ու Իլհամ Ալիևը նախաստորագրեցին ինչ-որ թուղթ, որը, ըստ Թրամփի «պրեզենտացիայի», հավերժական խաղաղության փաստաթուղթ է, իսկ ինքը՝ խաղաղության աղավնին: Սակայն, թղթերի վրա ստորագրությունների թանաքը դեռ չչորացած, Ադրբեջանի նախագահը հայտարարեց է, թե Հայաստանը, խաղաղության պայմանագիր ստանալու համար, դեռ տնային աշխատանք պետք է կատարի: Մասնավորապես նշում է, որ պետք է փոփոխություններ կատարվեն ՀՀ Սահմանադրության մեջ:
Այսինքն, այն, ինչը Փաշինյանը շտապում է ներկայացնել որպես
խաղաղության հաստատում, դեռ շատ նախապայմաններ ունի, և դեռ հայտնի չէ, դրանք
կարո՞ղ է ինքը՝ Փաշինյանը կատարել:
2023 թվականի Պրահայի հայտարարության նախադեպը հուշում է,
որ չի կարելի մատների արանքով նայել Փաշինյանի ու Ալիևի իբր իրավական հետևանքներ չունեցող
հայտարարություններին: Չի կարելի թերահավատությամբ նայել այս գործընթացին, իբր սա կենսունակ
չէ, իբր դեռ բոլորն իրենց խոսքը չեն ասել, իբր Թրամփն այսօր ասեց՝ վաղը հերքելու կամ
մոռանալու է:
2009-ի ցյուրիխյան և երեկվա փաստաթղթերի ճակատագիրը կարող
է տրամագծորեն տարբեր լինել՝ մի պարզ պատճառով: Եթե այն ժամանակ Սերժ Սարգսյանը, հայ
հասարակության ճնշման և միջազգային գործընկերների ազդեցության տակ, դիմադրում էր Թուրքիայի նախապայմաններին,
ապա հիմա Նիկոլ Փաշինյանը ոչ միայն չի դիմադելու, այլև իրեն հասանելի բոլոր միջոցներով
նպաստելու է այդ նախապայմանների կատարմանը: Իսկ եթե իր հնարավորությունները չբավարարեն,
ապա Թրամփն ասաց՝ «զանգեք՝ կանենք»:
Չզարմանաք, որ զանգողը ոչ թե Ալիևը լինի, այլ հենց Փաշինյանը,
չէ՞ որ սեղանին դրված է հենց իր իշխանության և անձնական անվտանգության հարցը: Իսկ նման
դեպքերում Փաշինյանը միջոցների ընտրություն չի կատարում. 5000 զոհ այս կողմ, այն կողմ
…
