Ադրբեջանի կողմից առաջ քաշված հերթական
պայմաններն ընդունելուց անցել է շուրջ 3 օր։
Մարտի 14–ին ադրբեջանական լրատվականներից
հայ հասարակությունը տեղեկացավ, որ Հայաստանը համաձայնվել է ևս երկու պայմանի՝ երրորդ
ուժերի դուրս բերմանը ՀՀ սահմանից, որոնք այս պահին ԵՄ դիտորդներն են, և Ադրբեջանի դեմ ներկայացված հայցերից հրաժարումը։
Հենց այս պայման-պահանջներն ընդունելուց հետո մի շարք երկրների ղեկավարներ ողջունեցին հայ-ադրբեջանական խաղաղության պայմանագիր կոչվող ինչ-որ համաձայնության ձեռք բերումը։ Նիկոլ Փաշինյանը հեռախոսազրույց ունեցավ Պուտինի և Մակրոնի հետ ու վերջ։ Այն, որ Ալիևը հստակ ձևակերպմամբ նոր նախապայմաններ առաջ քաշեց, կարծես վարչապետին չի էլ անհանգստացում։ Նախ Ադրբեջանի ԱԳՆ-ն հայտարարեց, որ նախապայմաններից հաջորդը ՀՀ Սահմանադրության փոփոխությունն է, ապա Ալիևն անձամբ ասաց, որ Հայաստանի նկատմամբ վստահությունը զրոյական է և ինչ պայմանավորվում են՝ պետք է թղթի վրա ձեևակերպվի և հատուկ ընդգծեց Մինսկի խմբի լուծարման անհրաժեշտությունը։ Հաջիևն էլ հայ-ադրբեջանական սահմանին դիտորների ներկաությունը համարեց սպառնալիք տարածաշրջանի կայունության համար, ինչպես նաև կրկին պահանջեց Հայաստանի ապառազմականացումը։
Այդ ընթացքում ՀՀ ԱԳ նախարար Արարատ
Միրզոյանը փորձում է համոզել, որ Ադրբեջանի պահանջներն ընդհանրապես խնդրահարույց չեն
և կարևորը պայմանագրի ստորագրումն
է, խաղաղությունն էլ գրեթե հաստատված է։
Ի հակադրումն Միրզոյանի, Ադրբեջանն
արդեն 3 օր է՝ կեղծ լուրեր է տարածում,
որ հայկական կողմն այս կամ այն տեղում հրադադար է խախտում և այլն։
Իսկ որտե՞ղ է այս օրերին ՀՀ վարչապետը։
Նա նախ այցելում է Աշտարակի դպրոցի բացօթյա մարզադաշտի բացմանը, «հատիկ առ հատիկ» արշավի
շրջանակներում հայտնում է 1 բնակարանի պետությանը վերադարձնելու մասին, մասնակցում է Սպառողների
իրավունքների միջազգային օրվան նվիրված միջոցառմանը, Արարատի մարզում այցելում է մետաղաձուլարան,
ապա պողպատե ամրանների արտադրության գործարան,
մի ամբողջ օր հատկացնում է կնոջ «կրթությունը նորաձև է» արշավի շրջանակներում
դասախոսություն կարդալուն, անձամբ ծանոթանում է Իջևանի Թուխիկյան և Սայաթ-Նովա փողոցների
ասֆալտապատման աշխատանքներին, երկու անգամ հանդիպում է Հակակոռուպցիոն կոմիտեի նախագահի յուրաքանչյուր
թեկնածուին, ընտրություն կատարում և կառավարությանն առաջարկում է նրանցից մեկին և այլն։
Այսպիսի օրակարգ իրեն թույլ չի տալիս աշխարհի նույնիսկ ամենախաղաղ և ամենպաշտպանված
երկրի ղեկավարը։ Բաքվից նոր պահանջներ և սպառնալիքներ են հնչում, ամբողջ պետական ապարատը
և լրատվականները կենտրոնացած են պաշտոնական Երևանից է´լ ավելին ստանալու վրա, ԱՄՆ պաշտոնյաներն
իրենց ուղերձում ակնարկում և ՀՀ-ին հիշեցնում են, որ Բաքվի բանտում հայ գերիների են
դատապարտում և նրանց ազատ արձակման մասին պետք է մտածել, իսկ ՀՀ վարչապետը շրջայցեր
է անում մարզերում։
Ուղղակի անհնար կլինի պատկերցնել, որ երկրի
համար վճռորոշ այս փուլում, երկրի ղեկավարը անվտանգության խորհրդի փակ քննարկում, ԱԳ
և ՊՆ նախարարների հետ հանդիպում ունենալու փոխարեն գնում է դպրոցների ֆուտբոլի դաշտեր
և ասֆալտապատման աշխատանքների ծանոթանալու։ Եթե այս օրերին օրական մի քանի ռիլ և փոստ
վարչապետը չհրապարակեր, միայն այդ ժամանակ
կարելի էր ենթադրել, որ գուցե իրապես զբաղված է երկրի առաջ ծառացած իրական խնդիրներով,
բայց դրա մասին չի հրապարակում։ Սակայն ամեն օր տարբեր մարզեր այցելություններից կադրեր
է հրապարկում, որտեղ գնալ և վերադառնալու համար արդեն մի քանի ժամ է անհրաժեշտ, իսկ դասախոսություն կարդալուց առաջ էլ պատրաստվել է պետք։ Եթե ՏԻՄ մարմնի լիազորությունները
կատարում է վարչապետը, բա իր լիազորություններն ո՞վ կատարի։