Ռուսական քաղաքականությունը կարծես որոշում է կայացրել ՀՀ-ի հետ իր և ռեգիոնում իր շփումների միջակայքի մասով: Եթե ՀՀ-ի քաղաքական ուժերը փորձեն ռեալ իշխանություն փոխել երկրում, ապա հարաբերությունները կլինեն գործընկերային/դաշնակցային, բայց քանի որ հայրենի ընդդիմությունն էլ այն հույսով էր, որ նիկոլոսից իշխանությունը ռուսները վերցնելու են և իրենց տան, ստացվեց՝ փակուղի:

Ռուսները ՀՀ-ում իշխանություն փոխելու տրամադրվածություն չունեն, քանի որ դա իրենց խնդիրը չէ, ու այդ թեզը, որ արդեն տարներ շարունակ իրենց մոտ դոմինանտ է, հավանաբար չի փոխվի:

Իրենք լավ գնահատել են ՀՀ-ի դերը, նշանակությունը և խնդրահարույցությունն իրենց համար և ինչ-որ միջանկյալ որոշում կայացրել, որ ենթադրում է այլ առաջնահերթություններ ինչպես Կովկասում, այնպես էլ մակրոռեգիոնում:

Ակնհայտ է, որ առաջնահերթություններն այլ ռեգիոնում պայմաններ են ստեղծել այս ռեգիոնում մի շարք հարցերում ուշացած ու ոչ համարժեք արձագանքի, սակայն իրենց ռազմավարական հզորության և ներուժի պայմաններում, նրանք այդ ներգրավվածության ու ակտիվության վարքը կարող են ինչ-որ փուլից հետո արագ լրացնել, եթե սեփական ազգային շահերի նման օրակարգ որոշվի: Գինը իրենց շատ հաճախ հետաքրքիր չէ:

Մյուս կողմից հայկական իշխանության՝ ՌԴ-ի դեմ պատվիրակված քայլերը, որոնցից լիովին օգտվեց Բաքուն/Անկարան, պայմաններ ստեղծեցին, որ նրանք չմտնեն մի շարք գործընթացների մեջ, որոնց մեջ նախկինում, հավասար պայմաններում, առավել ներգրավված ու ուղղորդող կլինեին:

Կոշտ ռեալ պոլիտիկը նրանց մոտ պայման ստեղծեց, որ խաղան «ձեր հողն է, հրաժարվու՞մ եք, ձեր գործն է, մենք չենք պահելու», հետևաբար ձեր՝ քայլերի ողջ պատասխանատվությունը ջարդվելու է ձեր գլխին (ի դեպ, պատերազմի ժկ ՀՀ ԶՈՒ-ի կորսված ողջ տեխնիկան 2020թ-ին արդեն լրացվել էր, բացառապես մեկ-երկու հարձակողական զինատեսակից):

Հվ. Կովկասում ակտիվ առևտուրը՝ այդ թվում նոր խաղացողների իմիտացիոն ու ռեալ ներգրավվածության պայմաններում դեռ շարունակվելու է, ու վաճառքի սեղանին ՀՀ-ն իր կամքով է հայտնվել՝ դրա անունը դնելով «ինքնիշխանություն», ինչ-որ «իրական Հայաստան» և այլն:

Պետք է ֆիքսել, որ գործընթացները, որոնք տեղի են ունենալու, բացի հակառուսական ուղղվածությունից, իրենց մեջ ունենալու են հակաիրանական բնույթ և այս համատեքստում շատ հասկանալի և ընկալելի է, երբ ՀՀ-ում Իրանի դեսպանը հայտարարում է, որ «մենք կարող ենք մեր պաշտպանությունը առաջարկել ռեգիոնի երկրներին», իսկ դա նշանում է, որ ուժային բալանսը Հվ.Կովկասում ձևավորման նոր փուլ է մտնում, ուր Թեհրանի առաջարկն ավելի շուտ ուղղված էր Երևանին ու Բաքվին: Այո, Բաքվին, քանի որ նա քաղաքական պարտքերի տակ է, ու ընտրության խնդիր ունի Անկարային, Իսրայելի, Մոսկվայի միգուցե Թեհրանի միջև:

Բարդ ու խառը օրեր են սպասվում մեզ բոլորիս, ու էդ հարցում այս առավոտով հաստատ չեր խանգարի մեկ մեծ բաժակ տաք ու դառը ամերիկանոն:

Բարի լույս:

Ալեն Ղևոնդյանի ՖԲ էջից