Երեկ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի շուրթերից հնչած «Կառավարությունը ես եմ» արտահայտությունը ցնցեց հասարակական դիսկուրսը։ Բայց քննարկումներից դուրս մնաց ոչ պակաս կարևոր շարունակությունը, որը բացահայտեց նրա իրական տրամաբանությունը։

Ամեն ինչ սկսվեց ՀԷՑ-ի շուրջ լրագրողի հարցից․ այն, ինչ հասարակության համար պետական կառավարման խնդիր է, Փաշինյանի համար վերածվել է անձնական խնդրի։ Վարչապետը դեռ հունիսի 17-ին իր ֆեյսբուքյան գրառմամբ ակնարկել էր իր վերաբերմունքը․ «Բա միջամտի, արա՛, ի՞նչ ես չուլանում պախկվել»։ Այս արտահայտությունը մերկացրեց այն, ինչ մենք այժմ տեսնում ենք գործնականում․ պետությունը ղեկավարում է ոչ թե օրենքը, ոչ թե դատական որոշումները, այլ մեկ մարդու անձնական կամքը։

Երբ հիշեցվեց Ստոկհոլմի արբիտրաժի որոշման մասին, Փաշինյանը նորից անկեղծացավ և հայտարարեց՝ Հայաստանը չի պատրաստվում կատարել միջազգային դատարանի պարտադիր ակտը։ Եվ ավելացրեց սպառնալիքը․ «Կառավարությունից ով նման դիրքորոշում է հայտնել, թող դիմում գրի գնա։ Կառավարությունը ես եմ, որևէ մեկը չի կարող իմ դիրքորոշմանը հակասող դիրքորոշում ունենալ։ Եթե կան մարդիկ, թող հենց հիմա դուրս գան, եթե ոչ՝ ես ինքս նրանց կհանեմ»։

Այսպիսով՝ միջազգային իրավունքի նկատմամբ պարտավորությունները, դատական ակտերի պարտադիր ուժը, նույնիսկ կառավարության կոլեգիալ բնույթը Փաշինյանի համար գոյություն չունեն։ Նա հրապարակավ հայտարարում է, որ պետական համակարգը հավասար է մեկ մարդու՝ իր անձի հետ։

 ՀԷՑ-ի տնօրենի նախկին պաշտոնակատար Դավիթ Ղազինյանն իր ասուլիսում հրապարակեց պաշտոնական գրագրություն, որտեղ միջազգային իրավական հարցերով ներկայացուցչի գրասենյակի ղեկավար Լիպարիտ Դրմեյանը հստակ արձանագրել էր․ Ռոմանոս Պետրոսյանի ժամանակավոր կառավարման նշանակումը հակասում է արբիտրաժի որոշմանը։ Դրմեյանի առաջարկած լուծումն էլ պարզ էր՝ կամ դադարեցնել ժամանակավոր կառավարչի լիազորությունները, կամ դիմել ներպետական դատարան։

Փաշինյանի սպառնալիքներից ընդամենը մեկ օր անց նույն Դրմեյանը ներկայացրեց հրաժարականի դիմում։ Մասնագետը նախընտրեց դուրս գալ, քան մնալ մի համակարգում, որտեղ օրենքն այլևս ոչինչ չի նշանակում։

Բացի այդ հաշվի առնելով ՀԷՑ-ի, եկեղեցու, Սյունիքով անցնող ինչ-որ միջանցքի տրամադրումը երրորդ երկրի և այս արտահայտությունը, որ իմ տեսակետին հակառակ տեսակետ ունի, թող դիմում գրի գնա, արդեն իսկ նշանակում է, որ հիմա չի գնում, հետագայում չի կարողանալու ասել, որ ինքը սովորական աշխատող էր, որ չի իմացել, չի կիսել այդ տեսակետները։ Փաշինյանն այս արտահայտությամբ նրանց վրա թողեց հետագա ամբողջ պատասխանատվությունը կիսելու բեռը։ Այնպես ինչպես հայ ժողովրդին մեղադրեց, իրեն ընտրելու և հետո հեղափոխություն չանելու մեջ։ Ասաց, որ եթե համաձայն չլինեին Ղարաբաղյան շարժման էջը փակելուն, նախ իրենց չէին ընտրի, հետո էլ հեղափոխություն կանեին։ Այդպիսով՝ Արցախի կորստի ամբողջ բեռը թողեց իրեն ընտրողների վրա։ Հիմա էլ արձանագրում է, որ աշխատանքից չազատվողները համաձայն են այն ամենին ինչ ինքն է անում։