Փաշինյանը մի քանի անգամ խոսել
է Սահմանադրության փոփոխությունից, ինչն առաջին հերթին Ադրբեջանի հրատապ պահանջն է:
Բայց մինչև երեկվա «գաղափարական»-ը, այն հետաձգվում էր 2027 թվականը: Ակնհայտ է, որ
Փաշինյանը սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեի անցկացումը դիտարկում է Ադրբեջանի
և Թուրքիայի կողմից իր իշխանության վերարտադրության հիմնական երաշխիքը:
Սակայն աշխարհաքաղաքական ակտիվ
զարգացումները «իրավիճակ են փոխել»: Հիմա ոչ մեկը ոչ մեկին ոչինչ երաշխավորել չի ուզում
և չի էլ կարող, մանավանդ Փաշինյանի պես « քաղաքական լուզերին»: Հնարավոր ընտրությունների
դեպքում նա չունի ժողովրդի անհրաժեշտ աջակցությունը, չի կարողանում ստանալ Միացյալ
Նահանգների և եվրոպական նոր ձևավորվող քաղաքական վերնախավի հովանավորությունը, Ռուսաստանի
և ռուսաստանամերձ շրջանակների կողմից ուղղակի մերժված է: Միակ իրական երաշխավորը Ադրբեջանաթուրքական
զույգն է, բայց նրանք էլ պարտադրանքի լեզվով են խոսում՝ «утром
деньги, вечером стулья»
սկզբունքով:
Փաշինյանը ստիպված է գնալ
«վա բանկ», այսինքն հայկական պետականության և հայ ժողովրդի հանդեպ կատարել ամենամեծ
դավաճանությունը, որպեսզի կարողանա թշնամական սվիններով պահպանել իր անձնական անվտանգությունն
ու իշխանությունը: Ժամանակը խեղդում է թուրքերին, նրանց ժամանակավոր առավելությունները
կարող են խիստ արժեզրկվել ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների պարզեցման (կարգավորման)
համատեքստում, և կզրկվեն սեպարատ քայլերի ազատությունից: Դա է պատճառը, որ Փաշինյանը
ժամանակից շուտ է մեկնարկում: Ինքը հասկանում է, որ միակ օգնությունը հիմա կարղ է ակնկալել
հենց սահմանադրական փոփոխությունների գործընթացի դիմաց:
Կասկածից վեր է, որ նրա առաջարկած
«գաղափարականը» Հայաստանի և հայ ժողովրդի ճակատագրի վերաբերյալ թուրք-ադրբեջանական
տեսլականն է, որի համար դեռևս «ներդրումների» ակնկալիք կա: Կասկածից վեր է նաև, որ
իրենց թուրանական տեսլականի համար մեր թշնամիները պատրաստ են նույնիսկ պատերազմ սկսել
Հայաստանի դեմ, քանի դեռ դրա հնարավորությունն ունեն:
Այսպիսով՝ Փաշինյանը մեզ ներքաշում
է մի վերջին՝ ծայրահեղ, արկածախնդրության մեջ, որտեղ երկու տարբերակ կա՝ կուլ գնալ
ադրբեջանաթուրքական պարտադրանքին կամ ստանալ շուտափույթ պատերազմ, որը կբերի նույն
արդյունքին:
