Երևանում հանրային տրանսպորտի թանկացման և դրա դեմ բոյկոտի ակտիվ փուլը համընկավ ոչ աշխատանքային օրերի հետ:
Բնական է, որ այդ օրերին հանրային տրանսպորտը սովորական ծարնաբեռնվածություն չունի և կարող էր տպավորություն ստեղծվել, թե մարդիկ (չբոյկոտողները) վճարեցին և հանգիստ ու կոնֆորտ պայմաններով երթևեկեցին:
Բայց երևույթի իրական պատկերը երևաց այսօր՝ երկուշաբթի, երբ քաղաքացիներն արդեն 150 դրամանոց տրանսպորտով պետք է ժամանակին հասնեին աշխատավայր:
Խոսքը ոչ այնքան 150 դրամի մասին է, որքան հենց տրանսպորտի, փոխադրումների որակի ու «ՄԵԾ ԽԱԲԵՈՒԹՅԱՆ», որ կիրառել են քաղաքային իշխանությունները:
Երևանի մի քանի հատվածներում կատարված դիտարկումները ցույց են տալիս, որ կրկին նույն քաոսն է, ինչ 100 դրամի ժամանակ: Շարժակազմերն ուշացումով են աշխատում, լեփ լեցուն են և չեն կարողանում նոր ուղևորներ վերցնել, կանգառներում շարժակազմերի ու մարդկանց սովորական դարձած կուտակումներն են:
Կհարցնեք՝ իսկ որտե՞ղ է «ՄԵԾ ԽԱԲԵՈՒԹՅԱՆՈՒՆԸ»: Դա կայանում է նրանում, որ եթե առաջ տրանսպորտից օգտվել չկարողանալու դեպքում քաղաքացին ուղղակի չէր վճարում, ապա հիմա, երբ ինչ-որ փաթեթ է ձեռք բերել, դրա համար արդեն կանխավ վճարել է: Ավինյանի համար արդեն կարևոր չէ, թե քաղաքացին կկարողանա՞ իրացնել իր փաթեթը, կարևոր է, որ արդեն վճարել է: Նույնիսկ հույս չկա, թե վաղը հնարավոր կլինի հայտնվել «երջանիկ ավտոբուսում», բայց արդեն վճարել է:
Այսինքն, ավինյանենք քաղաքացիներին ստիպել են ձեռք բերել մի ապրանք (ուղևորափաթեթ), որի օգտագործումը երաշխավորված չէ:
Բոյկոտ և վե՛րջ:
