Գագիկ Ջհանգիրյանը
հայտարարել է, թե Վարդազարյանի հետ հանդիպման հենց սկզբից էլ հասկացել է, որ
իրեն ձայնագրում են և, նրա նկատմամբ
հարուցված քրեական գործերը կարճելու, նրա ԲԴԽ-ում որպես խորհրդի անդամ մնալու խոստումները, մեղմ ասած, կուտ է եղել,
որ Վարդազարյանը մինչև վերջ բացվի, համոզվի և հրաժարական ներկայացնի։
Դեռ մի կողմ դնենք, որ իր վարույթում գտնվող գործի կողմ հանդիսացող
քաղաքացու հետ դատավորը «ընկերական շրջապատում հանդիպում, հաց է կիսում», իր վրա պինկերտոնական
պարտականություններ է վերցնում, որի իրավունքը չունի ոչ մի պարագայում: Միևնույն է
այս իշխանության դեպքում դա մնալու է անպատիժ, որովհետև ինքը դա արել է իշխանության
համար:
Բայց այս «ջհանգիրյանական արդարացումը» մեկ այլ մտորման առիթ
է տալիս՝ իշխանության հասնելու, այդ իշխանությունը պահելու համար բոլոր մեթոդներն այլևս
բացահայտորեն ընդունելի են հայտարարված: Եթե Ջհանգիրյանը այս մեկ բացահայտ դրվագում
է դա իրագործում, ապա Նիկոլ Փաշինյանն ու իր ամբողջ թիմն այդպես են վարվում արդեն տարիներ
շարունակ: Եվ կարևոր չէ, թե իրենց տված «կտերը» իրականությո՞ւն են, թե՞ հորինված: Ապացուցվե՞ց
Սաշիկի 50-50-ը՝ կարևոր չէ, կարևորն այն է, որ «ժողջանը» հավերժական թիրախ ունի: Իշխանական
ճամբարում ո՞վ է բողոքում Գագիկ Մելքոնյանի դեմ, որ զինվորն առանց մայկա-տրուսիկի և
սոված էր մնացել՝ ոչ ոք: Փոխարենը մյուս նախկինները հայտարարված են բանակի թալանչիներ:
Ո՞վ է հիշում, որ Նիկոլը հայտարարում էր արցախյան բանակցություններում իր զրոյական
կետի մասին, բայց փոխարենը հասարակությանը կայուն չափաբաժնով կերակրում են մտացածին
«բացահայտումներով», իբր Քոչարյանն ու Սարգսյանը Արցախն ու Մեղրին վաղուց են հանձնել
և «ժողջանը» հիմա այդ թեզերն է որոճում:
Այսինքն, ինչպես հիմա Ջհանգիրյանը, այնպես էլ Նիկոլը, տարիներ
շարունակ, մարդկանց կուտ են տալիս: Այս պահին պահում են իրենց իշխանությունը, կատարում
ինչ-որ տեղից իրենց «վզին դրածը», իսկ հետո թող մտածի նա, ով իրենցից հետո կգա իշխանության:
Իսկ ավելի լավ կլինի, որ Հայաստանում իրենցից հետո ոչ մի իշխանություն չլինի, որ իրենց
պատասխանատվության կանչող էլ չլինի:
