Ինչպես հայտնի է մայիսի 22-ին Բրյուսելում ԵԽ նախագահ Շառլ Միշելի միջնորդությամբ տեղի էր ունեցել Փաշինյան-Ալիև հանդիպումը։ Ահա այդ բանակցություններից հետո Հայաստանում ՌԴ-Արևմուտք մրցակցությունը կարծես նոր սրություն է ձեռք բերում:

Օրերս հայտնի դարձավ, որ Փաշինյան-Միշել-Ալիև բանակցություններից հետո գրեթե միաժամանակ Սյունիք էին մեկնել ՀՀ-ում ՌԴ դեսպան Սերգեյ Կոպիրկինը, ՀՀ-ում ԵՄ պատվիրակության ղեկավար Անդրեա Վիկտորինը, ԱՄՆ դեսպան Լին Թրեյսին ու եվրոպացի այլ դեսպաններ: Ըստ էության, այդ այցերի շարքը բավական կասկած հարուցող ու ինտրիգային են հատկապես այն առումով, որ վերջին շրջանում աշխարհաքաղաքական գործընթացները կարմիր թելով անցնում են Սյունիքով։

Տեղի ունեցածի մեջ էլ ավելի ուշագրավ է այն հանգամանքը, որ Սյունիք այցելությունից անմիջապես հետո Նիկոլ Փաշինյանի հետ հանդիպման էին շտապել և՛ Թրեյսին, և՛ Կոպիրկինը:

Հատկանշական է փաստել մի կարևոր հանգամանք. ի տարբերություն Վիկտորինի ու Թրեյսիի, որոնք մեկ շաբաթ առաջ Երևանում մասնակցել էին այդքան աղմուկ հանած «Ժողովրդավարության հայկական ֆորում»-ին և գովեստի խոսքեր ուղղել ՀՀ իշխանություններին իբրև թե ժողովրդավարական առաջընթացի և այլնի համար, ձևականորեն ցուցադրելով իրենց հատուկ վերաբերմունքը ՀՀ ներկայիս իշխանությունների նկատմամբ, Կոպիրկինն ավելի զուսպ է գտնվել։ Հավելենք, որ ՌԴ դեսպանը Փաշինյանի հետ ամենաքիչը հանդիպող դեսպաններից մեկն է, ինչը չի համապատասխանում հայ-ռուսական հարաբերությունների դինամիկային, սակայն արտացոլում է այն խնդիրները, վերաբերմունքը, որոնք առկա են հարաբերություններում:

Եվ չնայած հանգամանքին, որ մայիսի 24-ին Նիկոլ Փաշինյանը հեռախոսազրույց էր ունեցել ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենի հետ և քննարկել հարցերի լայն շրջանակ, այդ թվում՝ հայ-թուրքական նորմալացում, հայ-ադրբեջանական բանակցություններ, տարածաշրջանային կոմունիկացիաների բացում, անվտանգային հարցեր, մայիսի 26-ին Նիկոլ Փաշինյանն ընդունել էր նաև Թրեյսիին:

Ի դեպ՝ մայիսի 23-ին Արարատ Միրզոյանը հեռախոսազրույց էր ունեցել Սերգեյ Լավրովի հետ, օրակարգում՝ 2020թ. նոյեմբերի 9-ի, 2021թ. հունվարի 11-ի և նոյեմբերի 26-ի եռակողմ հայտարարությունների դրույթների իրականացման ընթացքը, Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև սահմանազատման ու սահմանային անվտանգության հարցերով հանձնաժողովի ձևավորմանն առնչվող հարցերը, տարածաշրջանում տնտեսական կապերի և տրանսպորտային կոմունիկացիաների ապաշրջափակումը:

Ըստ էության, դատելով դեսպանների հետբրյուսելյան համաժամանակյա քայլերից, այց Սյունիք, հանդիպում Նիկոլ Փաշինյանի հետ, Փաշինյանի ու Ալիևի բրյուսելյան պայմանավորվածություններից Մոսկվան ու Վաշինգտոնը «տնային աշխատանք» են հանձնարարել դեսպաններին, որը կապ ունի ապաշրջափակման բանակցությունների ու հայ-ադրբեջանական սահմանազատման գործընթացի հետ: Եվ, կարծես, դա անհետաձգելի աշխատանք է:

Ամփոփելով արձանագրենք, որ այս ընդհանուր համատեքստում ավելի հետաքրքրական է հետևել ռուսական դիվանագիտության «շարժումներին»՝ ինչպես դեսպանի սյունիքյան այցին, հանդիպմանը Փաշինյանի հետ, այլև նրան, որ ռուս դիվանագետները՝ մասնավորապես ՌԴ փոխարտգործնախարար Անդրեյ Ռուդենկոն, ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան սկսում են հայտարարություններով անդրադառնալ Բրյուսելում կայացած բանակցությունների փաստին՝ փորձելով մեղադրել Բրյուսելին Մոսկվայից միջնորդի դերը «խլելու» մեջ՝ զուգահեռաբար ջանալով մի փոքր մեղմել Բրյուսելի ընդգծված կերպով ամրապնդվող միջնորդությունը:

Արմեն Հովասափյան