Աշխարհակարգերը և ուժային բալանսները առհասարակ պատերազմներով են վերաճշգրտվում ու հաստատվում։ Պետք է հասկանալ, որ ուժային բալանսի փոփոխությունը կդիպչի նաև Եվրոպային ու հավաքական ԵՄ այլևս չի լինի։ Ի դեպ, արդեն կան ԵՄ երկրներ ովքեր ռուսական գազի դիմաց վճարում են ռուսական ռուբլով, իսկ դա նշանակում է, որ վաղը ազգային անվտանգության ապահովման հարցերում նրանք նույնչափ ինքնիշխան կարող են լինել, քանի որ ՌԴ-ն իրենց հարևանն է, որի հետ իրենց համար որևէ խելամիտ ստատուս քվո պետք է հաստատել, որի հիմքում պետական շահը պետք է լինի, ոչ թե Դաշինքի կամ ավելի շուտ Վաշինքգտոնի շահը։

Մյուս կողմից՝ մեկ այլ կարևորագույն հարցադրում, եթե Արևմուտքը որոշի կամ, ավելի ճիշտ է ասել, երբ սկսի Ուկրաինային ՀՕՊ միջոցներ, ծանր տեխնիկա տրամադրել, արդյո՞ք ՌԴ-ն լեգիտիմ ու լեգալ իրավունք չունի խոցել այդ երկրների ենթակառուցվածքները․ երկրներ, որոնք ՆԱՏՕ-ի անդամ են ու դրանով ակնհայտ պրովոկացիայի են գնում։

Սա լուրջ հարցադրում է, որի պատասխանի հնարավոր հետևանքերը կարող են գլոբալ առումով լինել ճակատագրական։ Սակայն հարկ է նշել, որ աշխարհակարգ հաստատելը միշտ էլ գլոբալ ու անկանխատեսելի հետևանքներ է ունենալու ու լինելու է ճակատագրական․ ի դեպ, այդ աշխարհակարգ կոչվածը 2-3 տարում չի որ հաստատվում է։ Այն կտևի երկար ու տուրբուլենտությունը կլինի գլոբալ աշխարհի ամենից բնորոշ վիճակը։

Պետք չի բացառել որ ԵՄ-ի մի շարք երկրներ կսկսեն իրար դեմ պատերազմներ, որոշները նաև Ուկրաինայի հաշվին կփորձեն ավելացմնել իրենք տարածքը, որոշները դաշնակցային հարաբերություններ կհաստատեն ՌԴ-ի հետ, որոշները արդնե բուկներներն են թարմացնում(տես Գերմանիա)։

Այսինքն ազդեցության գոտիների միջազգային կարգը աշխարհը կդիվերսիֆիկացնի ու գեպոլիտիկ օրակարգն այլևս կորոշեն մի շարք երկրներ իրենց <սեփականություն> հանդիսացող ռեգիոններում։

Այսօր ՀՀ-ի գործող իշխանությունները նպատակ ունեն տեղափոխվել ազդեցության այլ դաշտ, անգամ, եթե դրա համար վճարվող գինը լինի Արցախում էթնիկ զտումներն ու Արցախի հանձնումը, կամ Հայաստանի սուբյեկտայնության վերացումը։ Մրցակցության այս դաշտում մեր պարագայում անվտանգության մեր օրակարգը բացառապես ապահովում է մի պետություն՝ ՌԴ-ն․ մեծ հաշվով մենք որևէ մեկին այս մեծ աշխարհի վրա հետաքրքիր չենք։ Մենք ավելի շատ խնդիր ենք, քան թե ռեսուրս, խնդրի լուծում, հետևաբար դա օբյեկտիվ է։

Մեր համար կարող են աղոթել, մեզ կոչեր անել, մեր մասին անգամ կենացներ խմել, ստատուսներ գրել Թվիթերում հայերեն լեզվով, բայց աջակցության փուլում բոլորի հայացքը ուղղվում է դեպի ուր՞․․իհարկե Ադրբեջան․ ի դեպ, ԱՄՆ-ը վերջերս հայտարարեց, որ 163 մլն դոլար է հատկացնելու Ադրբեջանին, մինչդեռ ՀՀ-ի օգնությունը էականորեն կրճատվել է։

Սա է մեր իրականությունը ու մեր գեպոլիտիկան։

Չնայած այն հանգամանքին, որ անվտանգության մեր երաշխավորը Մոսկվան է, ՀՀ գործող իշխանությունը վազում է թուրքերի գիրկը, որոնք հայերի նկատմամաբ մեկ կայուն ու անփոփոխ վերաբերմունք ունեն՝ ցեղասպանելու ձգտումը։ Դա ցավոք փաստ է, ոչ թե գնահատական, ու պատմականորեն հաստատված փաստ է։

Այսինքն հարկ է արձանագրել, որ նոր աշխարհակարգի ձևավորման այս փուլում ուժային հարաբերկցության ռեգիոնալ պատկերը այն է, որ ՀՀ գործող իշխանությունները պատրաստ են ցեղասպանելու սեփական ժողովրդին (տես 44 օրյա պատերազմ) ու պետականազրկման գնով հայտնվել մեր էկզիստենցիալ թշնամու ազդեցության ոլորտում, միայն թե պոկվեն ՌԴ-ից։

Սա, իհարկե, ռացիոնալ որևէ հիմնավորմամբ չի փաստարկվում բացի նրանից, որ

- կա՛մ ՀՀ բարձրագույն ղեկավար անձնակազմի մասով առկա են նրանց հեղինակազրկող ձայնային տեսագրությունների մեծ շղթա, այդ թվում պետական դավաճանության իքննախոստովանական ցուցմունքներով,

- կա՛մ որ ՀՀ բարձրագույն ղեկավար կազմը հանդիսանում է թուրքական գործակալական ցանցի աշխատակիցներ,

- կամ, որ ՀՀ բարձրագույն քաղ․ ղեկավար կազմը կանխիկ գումարի միջոցով սպասարկում է թշնամու շահը,

- կա՛մ վերոնշյալ երեք դեպքը միասին վերցրած։

Իսկ, եթե մենք ունենային պետություն(իշխանություն), որի նպատակը կլիներ քաղաքացիների ու տարածքի անվտանգությունը, այն այսօր ադեն լայն մոբիլիազացիա կհայտարարեր, ինտենսիվ պարապմուքներ, զենքի կիրառման զանգվածային դասեր կսկսեր ու մարտական պատարստվածության անհրաժեշտ վիճակի համար քայլեր կձեռնարկեր, որպեսզի երկիրը չոչնչանա․․․