Շուրջ մեկ ամիս է՝ Հայաստանում տեղի են ունենում բողոքի, անհնազանդության գործողություններ հանրահավաքներ, երթեր։ Թեև անվանապես այդ շարժումն առաջնորդում է խորհրդարանական ընդդիմությունը, բայց ավելի լայն իմաստով՝ նման գործողություններով հասարակության ամենատարբեր շերտերի ներկայացուցիչներն իրենց անհամաձայնությունն են հայտնում Նիկոլ Փաշինյանի որդեգրած քաղաքականության, ինչպես նաև «խաղաղության դարաշրջանի» նկատմամբ։ Հավելենք նաև, որ իշխանությունը բողոքի գործողություններին պատասխանում է ամենաբիրտ ուժով. ամեն օր բերման են ենթարկվում մի քանի հարյուր քաղաքացիներ, ոստիկանությունը դիմում է բավական կոշտ մեթոդների։

Ի դեպ՝ իշխանությունները ոստիկանության միջոցով բիրտ ուժ կիրառելուն զուգահեռ՝ զբաղված են նաև բութ թեզեր տարածելով, որոնց հիմքում ընկած է բողոքի ակցիաների մասնակիցների սակավամարդությունը։ Բայց ո՛չ ոստիկանական մահակներից, ո՛չ էլ իշխանական պրիմիտիվ մանիպուլյացիաներից երկրում առկա անհամաձայնության մթնոլորտը չի վերանում։ Ըստ էության, կա խնդիր, որին լուծումներ գտնելու փոխարեն՝ իշխանությունը նախընտրում է միայն ոստիկանական ուժը, բայց դա երևույթի սոսկ մակերեսային դրսևորումն է։ Իրականում հանրության դժգոհությունը չի նվազում ո՛չ ուժայինների բիրտ գործողություններից, ո՛չ էլ անգամ ընդդիմության այս կամ այն, երբեմն՝ ոչ համարժեք վարքագծից։ Փաստացի, ունենք մի իրողություն, որ Հայաստանում չկա ներհասարակական, հանրային ներդաշնակություն ու խաղաղություն, երկիրն ապրում է ականապատված ռեժիմում, որն ամեն պահի կարող է պայթել։

Ըստ ամենայնի պետք է արձանագրենք, որ իրավիճակի հակասականությունն ու անհեթեթությունն այն է, որ նման՝ անխաղաղ հանրային մթնոլորտում ապրող երկրի իշխանությունը ցանկանում է «խաղաղության դարաշրջան» բացել թշնամական պետությունների հետ ու այդ հարցում կանգ չի առնում ոչնչի առաջ, եթե պետք է՝ քծնում է, կարիքի դեպքում՝ նվաստանում է, պահանջում են՝ մոռանում է արժանապատվության մասին։ Ավելին, անգամ խորհրդարանում հայտարարում են, թե «խաղաղության հասնելու ճանապարհին մեզ դավաճան են ասելու, տականք են ասելու, սրիկա են ասելու ինչ ասես ասելու են, բայց մենք չենք շեղվելու մեր նպատակից»։

Ցավալի է այն փաստը, որ նման որակներով իշխանությունն արտաքին աշխարհում, դիրքավորվելով որպես գերխաղաղասիրական, ամենօրյա ռեժիմով բռնություն է գործադրում սեփական քաղաքացիների նկատմամբ։ Դա ամեն օրվա հետ ավելացնում է ներհանրային ատելությունն ու թշնամանքը, որն իշխանությանը չի հուզում. Նիկոլ Փաշինյանը պատրաստ է թշնամացնել իր հայրենակիցներին՝ արտաքին իրական թշնամիների հետ ամեն գնով «խաղաղություն» հաստատելու նպատակով։

Ակնհայտ է, որ այս հարցում  Փաշինյանն ունի ազդեցիկ դաշնակիցներ՝ ի դեմս Ադրբեջանի ու Թուրքիայի և «միջազգային հանրության», որոնք լեթարգիական լռություն են պահպանում Երևանի փողոցներում ամեն օր արձանագրվող ոստիկանական բռնության դեպքերի առթիվ, և էքստազային ոգևորություն են ապրում փաշինյանական խաղաղասիրության դրսևորումների կապակցությամբ։

Ըստ էության, խոսքն այն նույն Նիկոլի մասին է, որը ժամանակին մեծ ոգևորությամբ ուղերձներ էր հղում Ադրբեջանի հասարակությանը, փորձում էր երկխոսել ադրբեջանական ժողովրդի հետ։ Հիմա՝ իր իսկ երկրի մայրաքաղաքում, հայ հասարակության ամենատարբեր շերտերի ներկայացուցիչները մեկ ամիս շարունակ բողոքի ակցիաներ են իրականացնում, բայց նա հարկ չի համարում խոսել այդ քաղաքացիների հետ։

Արմեն Հովասափյան